LALALAPARASCOPIE

'Zo mevrouw Schellekens, u heeft zeker hele hoge verwachtingen van de kijkoperatie?' Meneer de gynaecoloog kijkt me doordringend aan vanachter zijn groene operatie muts en wrijft driftig met zijn handen in elkaar. Hij vervolgt zijn vraag met uitleg over verklevingen die weer gaan aangroeien en wat hij heeft gezien op de MRI wel heel weinig endometriose is. Zo weinig dat ik geen verschil ga merken. Ik voel mijn keel dik worden en mijn ogen vullen zich met tranen. Ik ga me vandaag vrijwillig laten open snijden om niets. Nou ja.. niets? Ik heb de afgelopen jaren zo belachelijk veel pijn dat ik meerdere dagen per maand rondom de eisprong en menstruatie ben uitgeschakeld. Ik lig vandaag immers niet op de operatietafel voor mijn ingegroeide teennagel en winderigheid.

Ik zie dat meneer de gynaecoloog lichtjes schrikt van mijn tranen, hij zet een stap achteruit en legt zijn handen in zijn nek. Hij stopt met praten, bijt op zijn lip en een vrouwelijke gynaecoloog neemt het betoog van hem over. Ik denk dat hij spijt heeft van zijn vlotte manier van communiceren. En eerlijk, ik vond het heerlijk bevrijdend. Ook al lig ik zijn nieuws te processen met mijn gesnotter, hij is de eerste dokter die duidelijke taal spreekt. Mijn tranen spreken voor een lijdensweg en dat begrijpt meneer de gynaecoloog zonder enige vorm van uitleg. Hij pakt mijn hand en geeft aan dat hij er alles, maar dan ook alles aan zal doen om te achterhalen waar mijn klachten vandaan komen. Voor het eerst in dit proces voel ik me begrepen. Dankjewel meneer de vlotte gynaecoloog. 

Ik sluit mijn ogen en probeer te denken aan de laatste zomervakantie in Thailand. Met mijn kinderen Julia en Berend, snorkelend in de zee. Ze zijn mijn alles en nog zoveel meer. Juul en Beer kijken me lachend aan met de snorkelbrillen op hun guitige gezichtjes, de zon schittert op de gebruinde huid van Julia en er zijn nog vegen zonnebrand zichtbaar op de schouders van Berend. Ze zijn perfect, van binnen en van buiten, uiterst volmaakt. Deze twee prachtige wezens hebben in mijn baarmoeder gewoond en ik had ze niet beter. niet mooier en niet liever kunnen wensen.

"Mevrouw Schellekens, de operatie is goed gegaan', een meisje met groene ogen en zwarte haren verteld dat er niets is weggehaald en dat ze heel snel klaar waren. Ik voel mijn keel weer opzwellen, de tranen stromen als beekjes uit mijn ooghoeken. Stilletjes huil ik. Er is niets gevonden, galmt het door mijn hoofd. Ik stel me aan, mijn pijn is normaal, ik moet hier mee leven. Ik huil nog minstens drie uur en de zaal met vrouwen laat me met rust. Soms komt verpleging even bij me kijken. 'laat het maar lekker stromen meid, tranen zijn een vorm van genezing,' fluistert een verpleegster met blond haar. 

Die avond word ik gebeld door mijn gynaecoloog. Hij heeft een adenomyose baarmoeder geconstateerd. De baarmoeder moet er uit, een zware buikoperatie staat op me te wachten. Ik huil en ik lach.